Obsesja, namiętność, pożądanie – słowa klucze do najnowszego filmu Atoma Egoyana pt.„Chloe”. Słowa na których opiera się większość dramatów światowego kina. Słowa bez których zazdrość i zdrada byłyby tylko pustymi wyrazami. I w końcu słowa których podwyższona temperatura może doprowadzić do rozkładu wszystkiego co znajduje się w ich zasięgu. W tym wypadku na celowniku tych pojęć znaleźli się Catherine (Julianne Moore),David (Liam Neeson) oraz tytułowa Chloe (Amanda Seyfried).

Nie wiecie może jak są kajdanki po angielsku? Nie? Ja też nie mam pojęcia. Po oglądnięciu tego filmu zastanawiałem się dlaczego ludzie wydali mu tak słabą opinię. Teraz już doskonale wiem o co chodzi. "To nie jest kolejny film dla Mass" – taki powinien być podpis na bilbordach. Wtedy film z pewnością otrzymałby oceny wyższe a tak… Tak, okazało się że połowa sali oczekiwała kolejnej części "Rambo", a nazwisko „Skolimowski” kojarzyli tylko z plakatu na którym widnieją amerykańscy żołnierze.
Ten film to świetne zobrazowanie tego jak mało różni nas od „tych złych”. Od tzw. terrorystów. Wojna w Iraku, wszystko poszło o ropę i amerykanie potrzebowali tylko jednego pretekstu żeby zaatakować Irak. Ale miałem pisać o filmie.

Wydawało się Wam, że widzieliście już najgorszy film tego roku? Otóż mieliście w 100% rację - wydawało się Wam. "The Rig" przebija wszystko co widzieliście nie tylko w tym roku ale i prawdopodobnie w tej dekadzie (a jeśli się mylę, proszę o komentarze). Nie wiem co do tego czegoś można porównać, ale wydaje mi się, że reklamy proszków do prania są ciekawsze i wywołują więcej pozytywnych emocji. "The Rig" oczywiście powstał w USA, bo niby gdzie mógł powstać film dla nikogo?

Przygody Doriana zagościły wreszcie na ekrany polskich kin, dokładnie rok po światowej premierze. Możemy rzec tylko - trudno, przywykliśmy. Jednak czy jest nad czym rozpaczać? Jak dla mnie film mógłby mieć i poślizg trzyletni albo dziesięcioletni. Może dzięki temu miałbym szansę go ominąć, a tak to muszę z grymasem na twarzy napisać te kilka linii tekstu.
"Dorian Grey" jest ekranizacją znanej na całym świecie powieści Oscara Wilde'a. Od razu chcę nadmienić, iż książki nawet nie widziałem na oczy, nie mówiąc o czytaniu. Szczerze mówiąc jeśli miałbym czytać tyle książek co oglądam filmów, to musiałbym rzucić pracę a tego w planach nie mam.

Mimo iż ten film miał swoją premierę kilka dobrych miesięcy temu, to chciałbym jednak właśnie teraz, obiektywnie go ocenić. Właśnie chciałbym… Mimo iż w filmie występują takie gwiazdy jak chociażby Williem Defoe znany z całkiem nowego „Antychrysta”. Lub Salma Hayek czy Orlando Jones którego kojarzę z nowszej wersji "Wehikułu Czasu". To niestety film jest niczym innym jak pogodnym filmem familijnym i gniotem dla starszych, a dla nieco młodszych średnio strasznym i ugrzecznionym filmem.

Reklamy tego filmu mówiły o filmie przekraczającym swoją wizją, wyobraźnią, efektami daleko "Matrxix" czy nawet "Avatar". Więc wybrałem się do kina na film z dużym apetytem. Wrażenia? "Matrix" przed laty powalił mnie na kolana, "Avatar" spodobał się dzięki 3D ale i nie tylko, "Incepcja" zwyczajnie rozczarowała.
Lubię Di caprio, jego grze w tym filmie nie można nic zarzucić, lubię wszystkich aktorów w tym filmie, szczególnie podobał mi się tutaj Ken Watanabe, niezapomniany ten właściwy Ostatni Samuraj w filmie Cruise'a.

Oglądając zwiastun na HBO ostrzyłem sobie apetyt na niezłe kino. Powiązanie trzech gatunków w jednym - czyli thriller, akcja z elementami science-fiction to dla mnie gratka i zaostrzył apetyt udział głównych gwiazd filmu. Jakie miałem wrażenia po zakończeniu filmu ciężko mi opisać.

Film ogląda się swobodnie, bez znużenia ale i nie wpycha w fotel, średnio zaskakujące zwroty akcji (od początku widz wie, że w takich filmach główni bohaterowie zwrócą się przeciw sobie, na wierzch wypłynie etyka i moralność głównego bohatera), sprawne a może i więcej niż sprawne efekty specjalne, kto nie lubi oglądać krwi będzie musiał często zamykać oczy, bardzo widowiskowo nakręcone sceny walki, niezła gra aktorska.

Pisząc ostatnio recenzje do "naszego" portalu recenzowałem film Kevina Costnera "The New Daughter", jeden z ostatnich bo z 2010 roku. Podoba mi się nasz portal "Hitosfera", obok "Filmwebu" ma szansę stać się jednym z najczęściej odwiedzanych portali dla takich kinomanów jak ja. I tak pisząc o filmie Costnera z 2007 roku "Mr.Brooks" mógłbym początek spokojnie skopiować z mojej poprzedniej - wymienionej recenzji.

Czemu Costner, wszak kiedyś 1 Liga Hollywood ale i aktor nadal o przyciągającym uwagę nazwisku, gra w takich filmach, czy nie jest czas by zmienić agenta lub przestać samemu dowierzać sobie w doborze scenariuszy.

Po obejrzeniu tego filmu wysnułem sobie taką lekko zawrotną teorię ale... Brody zagrał w "Pianiście" u R. Polańskiego, dostał Oscara, wskoczył do 1 ligi aktorskiej i został mu dług u naszego rodaka. Seigner - nie mająca przecież nawału propozycji filmowych otrzymała propozycję zagrania w tym bublu o ile załatwi niezłego aktora z Hollywood. Telefon do Adriena, a on...? Wahania, jak tu odmówić żonie reżysera, któremu tak dużo zawdzięcza...poza tym...wakacje we Włoszech, dodatkowo pieniądze, "hm....pojadę, co mi tam...".

W dzisiejszych czasach, w dobie kina na masową skalę twórcy filmowi sięgają po co raz to nowsze środki ujarzmienia naszej percepcji.
Za wszelką cenę starają się wywrzeć jakiekolwiek wrażenie posługując się metodami którym daleko do uczciwych. „Czwarty Stopień” Olatunde Osunsanmi-ego właśnie do takich należy. Widz od pierwszych minut wciągany jest w spiralę pseudoautentycznych wydarzeń a wypowiadane na samym wstępie przez odtwórczynię głównej roli Millę Jovovich zdanie: ”sami zdecydujcie w co chcecie uwierzyć” niewinnie sugeruje, iż opowiadana historia należy do prawdziwych.

Specem od horrorów nigdy nie byłem i zapewne już nie będę. Jest to dla mnie gatunek, który w znacznej części opiera się na powtarzaniu tych samych scenariuszy. Ostatnie lata tego gatunku to po prostu płycizna fabularna na poziomie Rowu Mariańskiego. Zazwyczaj flaki, krew, flaki, tasaki, flaki, piły, flaki, noże i przeróżne techniki ciosania, cięcia, krojenia, kłucia ciała człowieka jakie można sobie tylko wyobrazić by ujrzeć w pełnej okazałości...flaki. Czy to jest straszne? Nie, to jest odrażające, odpychające i niesmaczne. Takie są głównie obecne horrory i na szczęście póki co udaje mi się ich unikać. Uff...

Początek jak z dobrze zapowiadającego się horroru. W takie rejony przeniósł widza Martin Scorsese w swoim kolejnym thrillerze pt. „Wyspa Tajemnic”. Do tak mrocznych obszarów ten jeden z największych reżyserów współczesnego kina w swojej twórczości jeszcze nie docierał.

Chcąc swoje spostrzeżenia dotyczące tego obrazu ubrać w metaforę to mógłbym go porównać do balonu który nadmuchiwany powiększa się do coraz większych rozmiarów i unosi szybko do góry. Jest jednak nieszczelny i w miarę upływu czasu coraz niżej dryfuje nad ziemią.

W roku 2009, w polskich kinach zostało wydanych wiele filmów ukazujących koniec świata. Jedne były bardziej, drugie mniej realistyczne, ale wszystkie łączyło jedno - podobny przebieg wydarzeń. Następuje klęska na Ziemi , ludzie próbują się ratować i przetrwać ciężkie czasy, tylko jest jeden minus tych wszystkich filmów - są mało realistyczne. Oglądając "2012" byłam w szoku jak można z łatwością manewrować dużym samolotem pomiędzy walącymi się wieżowcami, lub w doskonały sposób uciekać przed rozstępująca się ziemią w pięknej limuzynie. Dlatego sceptycznie podchodzę do wszystkich produkcji tego typu.

Zabierając się za recenzję tego filmu nie wiem właściwie od czego można by zacząć, ponieważ moje zdanie po połowie filmu uległo zmianie. I stwierdzenie: Wciągający horror pełen niesamowitej akcji, może się i tu sprawdza, ale efekt końcowy psuje całokształt. Nie spotkamy tutaj również wybitnych aktorów, mających swe zasługi w wielkich wydaniach filmowych, co może niektórych zniechęcić do podjęcia oglądania horroru.

Jednak zaczynając od początku, film rozpoczyna się historią, która na co dzień ma miejsce w wielu zakątkach świata, jednak nie zdajemy sobie z niej sprawy. Mianowicie chodzi o przemoc domową jakiej zaznają kobiety.

Człowiek czasem robi nieprzewidziane rzeczy, niestety nie rzadko głupie. Taka nasza natura, mamy wolną wolę i korzystamy z niej na każdym kroku (no może poza pantoflarzami, ale tych to nigdy nie zrozumiem). No więc stało się, nie wiem dlaczego, zasiadłem do tego filmu akcji klasy B, który został wydany tylko na DVD, a jak już się pewnie domyślacie, była to produkcja ze Stevenem Seagalem pod tytułem "Dangerous Man". Podejrzewam, że gdy film zostanie wydany w Polsce, jego tytuł będzie mnie więcej taki: "Shane - facet poza prawem", czy coś w tym deseniu.

Reżyser takich seriali jak „Skazany na śmierć”, „CSI: Kryminalne zagadki Nowego Jorku”, czy „Ostry dyżur” ma za sobą kolejną bardzo dobrą produkcję filmową, która trzyma w napięciu. Film ukazał się na dużym ekranie już jakiś czas temu. Osobiście nie pamiętam kiedy oglądałam tak dobry thriller, który wywołałby we mnie burzę emocji. Do tej pory czuję smak tego co widziałam. Film jest nawiązaniem do oryginału z 1987 roku.

David Harris, główny bohater, filmowy ojczym, to cichy, kulturalny mężczyzna, przykładny mąż i dobry pracownik. Ponad wszystko ceni sobie rodzinę i jej ciepło domowe. W nietypowy sposób pojawia się w życiu Susan i jej rodziny, wywracając ich życie do góry nogami.

Jedną z rzeczy która powoduje, iż mam nieodpartą ochotę obejrzenia jakiegoś filmu, przeczytania jakiejś książki są pojawiające się na ich temat skrajne opinie. Zawsze się wtedy zastanawiam co takiego w nich jest, że określamy takie dzieło jako czarne bądź białe. Nigdy w szarych barwach. Zaraz po premierze w Stanach Zjednoczonych najnowszego filmu Petera Jacksona „ Nostalgia anioła” pojawiło się właśnie tak wiele rozbieżnych recenzji. I tu nie chodzi o to, że komuś ta produkcja po prostu nie przypadła do gustu. Mówiąc kolokwialnie została zmieszana z błotem albo okrzyknięta jednym z najlepszych obrazów 2009 roku!
Przekornie postaram się nie wstawić za żadną ze stron i pobalansować w szarościach.

Jestem o tym przekonany, że widzowie, którzy obejrzeli "Ink" podzielą się na dwa obozy i to jeszcze zanim dotrą do końcowych liter z obsadą filmu. Możliwe, że trafią się jakieś jednostki, które ocenią film na "średni", jednak zdecydowana większość opowie się albo za filmem wspaniałym, albo za totalnym kiczem.
Ja jako widz znudzony schematami i hollywoodzką impotencją na produkowanie zaskakujących filmów, jestem jak najbardziej w obozie rebeliantów czyli tych głosujących za "filmem wspaniałym".

Nie marzyło mi się, że w tym roku zostanę jeszcze tak pozytywnie zaskoczony. Cieszę się, że w ogóle film wpadł w moje łapska, gdyż światowa premiera odbyła się na początku 2009 roku, a Polska nie nastąpiła nigdy. Dlaczego?

„Millennium, mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” to ekranizacja bestsellera Stiega Larssona, książki od której trudno się oderwać, i uwierzcie mi ale fotel w kinie przytrzymał mnie równie skutecznie.
Kinematografia skandynawska nie należy do moich ulubiony więc na projekcję szedłem z pewną rezerwą. Jednak kilka „taktów” filmu wystarczyło żebym zapomniał o moich uprzedzeniach.

Film ten to kryminalna zagadka z iście amerykańską puentą. Główny bohater to dociekliwy dziennikarz śledczy który został skazany za zniesławienie. Czekając na odsiadkę niespodziewanie dostaje zlecenie rozwiązania skomplikowanej zagadki sprzed lat pewnej magnackiej rodziny. Chodzi o wyjaśnienie tajemnicy zaginięcia szesnastoletniej dziewczyny.

Kolumbijski filmowiec Rodrigo Garcia znany jest ze swojej wszechstronności. Wyreżyserował takie seriale jak „Rodzina Sopprano” czy „Sześć stóp pod ziemią”. Zrealizował również zdjęcia do „Czterech pokoi” Quentina Tarantino oraz biograficznego dramatu „GIA” z Angeliną Jolie w roli głównej. W swojej filmografii ma kilka reżyserskich projektów, które na polskim rynku wielkiej furory nie zrobiły. Teraz, za sprawą dystrybutora Monolith Video, możemy w domowym zaciszu obejrzeć jego kolejną produkcję zatytułowaną „Ocaleni”.

Film Garci w większości krajów nie pojawił się na dużym ekranie, dotyczy to także Polski.

Na ten aktorski duet, miłośnicy kina akcji wysokich lotów, czekali długie lata. Robert De Niro i Al Pacino to ikony, giganci sztuki filmowej. Ich wspólna gra w „Gorączce” z 1995 roku na stałe zapisała się na kartach hollywoodzkich produkcji. Po czternastu długich latach ci dwaj aktorscy emeryci spotykają się na planie, kolejnego w ich karierze, kryminalnego thrillera zatytułowanego adekwatnie do ich osób „Zawodowcy” (dystrybutor Monolith Video).

Autorem scenariusza jest Russell Gewirtz. Dwa lata temu stworzył on historię opowiedzianą w „Planie doskonałym” z Judie Foster i Denzelem Washingtonem w głównych rolach.

Anna (Emily Browning) powraca do domu po leczeniu w szpitalu psychiatrycznym. Senne koszmary nie dają dziewczynie zapomnieć o tajemniczej śmierci matki. Anna zaczyna pomalutku odkrywać przerażającą prawdę o tragedii z przeszłości. W tym samym czasie, ojciec dziewczyny planuje ślub z byłą opiekunką matki - Rachel. Anna wraz z siostrą Alex, podejrzewają, iż Rachel ma wiele wspólnego ze śmiercią matki, więc zamierzają wspólnie wyjaśnić całą sytuację.

"Nieproszeni goście" to remake koreańskiego horroru z 2003 roku.

"W sieci kłamstw" to już piąta produkcja reżysera Ridleya Scotta w której zagrał aktor Russell Crowe. Inne tytuły to "Gladiator", "American Gangster", "Dobry rok", i "Nottingham". Jak widać obaj panowie przypadli sobie do gustu i potrafią tworzyć naprawdę ciekawe filmy, które nie mają problemu, aby zarobić na siebie w kasach kinowych.

Ten thriller akcji toczy się głównie na Bliskim Wschodzie. Inteligentny szef CIA Ed Hoffman (Russell Crowe) siedząc głównie w swoim centrum dowodzenia w USA kieruje akcją, która ma na celu schwytania groźnego terrorysty. Wraz ze swoim najlepszym agentem Rogerem Ferrisem (Leonardo DiCaprio) chwytają się najbardziej niebezpiecznych metod, aby dostać się do liderów Al-Kaidy.